Mijn moment is altijd, ieder keer weer, week in week uit, jaar in jaar uit. Die volledige dedication maakt me zo hongerig en laat me alle shit vergeten. Het liefst in storm dagen ergens op een eenzaam verlaten berg met min 20 graden en dikke pakken poeder. Met een paar vrienden alle mogelijke tricks van cliffs, natuurlijke kickers, windlips en andere organische vormen proberen. Met je Neus in de poeder vallen!! Je goggle wipen bij iedere bocht. Aan het einde van de dag zeiknat zijn, het ijskoud hebben en tot in de donkere uurtjes het gebied tot op je duimpje leren kennen. Het gevoel van bijna verdwaald te zijn. Dat de tijd begint te dringen. Zenuwachtig bovenaan een run van 55 graden staan, met uitzicht op dikke bergschrunds en andere diepe gaten. Dansend op een spine van 55 graden naar beneden rijden met dikke watervallen van sneeuw om je heen. Sluff die je probeert over cliffs heen te duwen. Cliffs springen die toch wel erg hoog blijken uit vallen. Het gevoel van op te stijgen en nooit meer te landen. Slush jumpruns rijden totdat je niet meer kan omdat je zo bont en blauw bent. Hiken op gnarly randjes met je crampons en ice axe. Vrienden overhalen om nog één run te doen. Over bomen heen vliegen tussen de pillows. Je vrienden ondersprayen. Het vertrouwen op je vrienden bij sketchie runs. Mensen te gidsen door sprookjesbergen. De boselfen voelen. Het onmenselijke te voelen en het ervaren van hogere krachten. Mijn moment is daar zodra ik in de ongerepte natuur onderweg ben en mijn eigen limits leer kennen en leer te overschrijden.
